Brecht & Jolanda

Ik ben niet zo van de symboliek, maar wel van mooie getallen. Dus toen we besloten om te verhuizen, van nummer 10 naar een andere nummer 10, terwijl de mensen van “de andere” nummer 10 naar “onze” nummer 10 verhuizen, vonden we het wel zo leuk om iets met de datum 10-10-2020 te doen.  Vandaar dat we vanochtend (om 10 over 10) de koopcontracten tekenden.

Een huizenruil dus. De tegenpartij: goede buur en dichtbije vriend, wilde graag groter en wij  kunnen eigenlijk wel kleiner. En beiden wilde we niet weg uit onze fijne buurt. Wat voor ons heel logisch leek, was dat voor veel mensen om ons heen niet:

Wat?
“Jij bent ook de enige die ik ken die, met net een 2e kind erbij, kleiner gaat wonen” zij een collega tegen me.  Of we geldnood hadden, werd er gevraagd,  of we wel wisten dat kinderen ook groter worden en dat ze dan echt een eigen plek nodig hebben om huiswerk te maken, werd geadviseerd. waar we dan al onze fietsen moesten gaan stallen. Werd er praktisch meegedacht. Kleiner gaan wonen leek ineens een radicale daad. Tijd voor een blog dus maar. 

Ruilen
Als eerst was het echt mooi om het proces helemaal op onze manier te doorlopen, los van de idioterie van de huizenmarkt. Alle tijd nemen om te wennen aan t idee, in plaats van binnen een dag een veel te hoog bod doen. Samen een koopcontract opstellen met daarin zaken die WIJ belangrijk vinden, in plaast van een dichtgetimmerd document met boeteclausules. Een prijs overeenkomen die we allemaal redelijk vinden, in plaatst van maximale winst uit de huizen te willen halen.  Samen de verhusidag regelen: met wat andere buren op 1 dag de spullen heen en weer tillen door de steeg. Fijn om dingen te kunnen doen op een manier die past bij hoe wij de wereld zien in plaatst van te volgen wat als gewoon wordt gezien.

Terschelling in het groot
Dat kleiner gaan wonen, dat wordt ook als ongewoon gezien, terwijl het voor ons juist heel mooi past in hoe we in het leven staan. Het zal niemand ontgaan zijn dat we redelijk bewust met onze omgeving omgaan.  De laatste tijd komt bij mij steeds meer het besef van een overkoepelend thema: het mooie van matigheid. Of zoals een mooi artikel in de Correspondent laatst afsloot: “Luxe voor iedereen, dat is een leefbare wereld voor niemand”.  Stel je Terschelling voor, maar dan met geen enkele verbinding met het vasteland. Dan zou het voor iedereen compleet logisch zijn dat we niet meer bomen kunnen kappen  dan dat er daar staan, dat we beperkt zijn in hoeveel voedsel we kunnen verbouwen, en beperkt kunnen graven naar grondstoffen. Dan zouden we ons afval onherroepelijk een keer terug gaan krijgen als we het ergens op een hoekje van het eiland leggen. En we zouden ons beseffen dat er simpelweg een einde is aan de groei van de luxe die we over de eilanders  kunnen verdelen. En alhoewel de wereld wat groter is dan Terschelling is het is net zo goed een eiland, met een einde aan natuurlijke bronnen. 

Het mooie van matigheid
Vandaar dat ik steeds meer moois zie in matigheid: loskomen van een eindeloze drang maar luxer of meer en onderzoeken wat voor mij en Jolanda genoeg is. Dat is nadrukkelijk geen drang naar steeds minder totdat we weer met een velletje om ons lijf in een grot zitten te kleumen, dat is nadrukkelijk wel kijken naar waar wij gelukkig van worden. Een kleine zijsprong:  Van geld wordt je blijkbaar wèl gelukkig, als je het maar aan de goede dingen uitgeeft: tijd, ervaring of het geluk van anderen.  

Door naar de andere, kleinere nummer tien te verhuizen komt voor mij veel samen: De ruimte hebben we niet nodig, weten we wel al van onszelf. Het uitzicht is er echter prachtig, en daar genieten we van. De lagere lasten geven vrijheid die we op allerlei manieren kunnen invullen. De kleinere ruimte die we straks tot onze beschikking hebben dwingt om nog bewuster met spullen om te gaan, een uitdaging die we ons graag opleggen. Zodat wij precies genoeg hebben en er voor anderen nog wat over is. Wat precies genoeg is, dat is voor iedereen anders. Ik zou het mooi vinden als meer mensen vaker hun eigen afweging daarin zouden maken.

Ik kijk nu al uit naar de verhuizing volgende week. Geheel volgens de we-doen-het-op-onze-manier is die eerder dan de officiele overdracht.  En ik kijk al uit naar het weer kunnen leggen van nieuwe zonnepanelen op het nieuwe dak, daar ligt mijn precies-genoeg-grens dan weer wat hoger dan bij de meeste mensen 🙂