Brecht & Jolanda

Kan het ook wat echter? Vroeg ik me af na het vorige bericht. We hebben toch ook wel eens een rotdag? Al die positieve verhalen de hele tijd, Bleh!

Er zijn verhalen over regen, over onbegrepen kinderen, over veranderende plannen, over mislukte rekenlessen, of gewoon over een slecht humeur. Maar ja: het zijn details. En veel details bespreek ik hier niet.

Toch is er 1 overkoepelend gemis, realiseerde ik me laatst. Niet het logische, ook aanwezige, gemis van vrienden en familie. Een ander gemis, een soort leegte, eentje die ik lang niet kon thuis brengen.  Alsof alleen maar wandelen, klimmen en reizen te, al die mooie plekken en moie tijden… tja… alsof dat  wat leeg was. Een beetje ondankbaar eigenlijk.

Soms is ie weg, vooral als ik wat maak: Een film met mooie wensen voor mijn moeders verjaardag, een reparatie aan onze of andermans bus, een vertaling voor de productwijzer van JustEnough, een opzet voor een acrobatiek training die ik met Jolanda ga geven, werken op het land in Sardinië. Ik voel me blijkbaar beter als ik wat zinnigs kan doen. Ik vind het nomadisch leven prachtig, hoef niet per sé ‘een baan’ te hebben, maar mis wel de zingeving die daar uit voort kan komen.

En toen kwam er een baan voorbij: iets met circulariteit, met ontwerpen en met een lokaal netwerk in Woerden opzetten. Echt perfect passend. Ik voelde zo veel enthousiasme dat ik overdacht te stoppen met reizen, en daar dus mijn gezin in mee zou nemen. Ik was zo enthousiast dat ik ook de minpunten van de functie wilde wegwuiven. (Voornamelijk recyclen, weinig echte circulariteit, weinig ruimte om dat aan te passen ook, geen mandaat of uitvoeringsbudget). Was dit nu dé kans om alles op te geven? 

Ergens op de achtergrond speelde ook nog een soort “imposter syndrome” mee: Het is  zou wel weer lekker makkelijk zijn: gewoon in een rijtjeshuis, een 5 dagen baan, kinderen op school… veilig, “normaal”, luxe.  Ben ik wel de reiziger die ik nu ben, of doe ik maar alsof?

En ergens in  Albanië zag ik het: In een prachtige kloof,  bij een azuurblauwe rots-poel, gevuld door de waterval naast ons, zaten we bij een kampvuurtje te lunchen.  Op een maandag. Ik keek rond, vóelde al het moois van dit moment en realiseerde: “Het is niet altijd simpel om een eigen weg te gaan, maar wat is dit mooi.” En blijkbaar ben ik zo op zoek naar zingeving dat ik al dit er bijna voor zou opgeven”

‘Maar Brecht: Zo veel tijd met je kinderen en partner hebben, zo veel tijd in de natuur,  zo veel ervaringen opdoen en delen? Is dat dan geen zingeving?’ Terechte vragen, van de mensen met wie ik mijn dilemma besprak.  Ja natuurlijk geeft dat zin. En toch: Ik ben blijkbaar pas echt gelukkig als ik ook wat kan doen voor mijn omgeving, vind alleen reizen wat te leeg.

En nu? We reizen voorlopig nog door. Ik waardeer het inzicht wat de periode me bracht. Ik moet blijkbaar wat toevoegen aan mijn leven om volledig gelukkig te zijn. Op reis doe ik dat te weinig. Nu ik het weet, is het makkelijker te accepteren.  En je kan natuurlijk de situatie zoals hij nu is accepteren én tegelijk werken aan een verbetering. Ik weet alleen nog niet hoe dat er uit gaat zien.