Brecht & Jolanda

Vanuit een appartement in Kotor, Montenegro denken we terug aan de afgelopen maanden. Hoe blij we ook worden van het leven in de natuur, met de elementen, toch schuilen we er even voor in dit huisje. Afgelopen weken waren die elementen in de vorm van regen, onweer, sneeuw, storm en kou in alle hevigheid aanwezig. Aan de ene kant heel mooi om ons zo nietig te voelen en van zo dichtbij de heftigheid te ervaren. Aan de andere kant best vermoeiend.

Vanuit de comfortabele warmte, fris gedoucht, zittend op een bank met de voeten omhoog, de was door het hele huis drogend, kijken we terug met een grote glimlach. Wat is wildkamperen mooi, en wat is “mooi” nog een understatementst. In Roemenie stonden we al redelijk vaak “wild”. Eenmaal in Noord-Macedonie konden we niet anders. Er waren geen campings en die ene die er was, was gesloten. Dit bracht ons op de mooiste, wijds uitgestrekte, veelal verlaten plekken. Soms loopt er een kudde van 1000 schapen voorbij, dan zitten we bij locals op de koffie  of worden we uitgenodigd om bij het koeien melken te kijken, dan weer worden we met handgebaren meegenomen om iemands tuin leeg te plukken met de kids. Soms staan we op een plek, waar zo nu en dan toch wel auto’s voorbij rijden, die dan stoppen om kaas, boter, olijven of raki te geven en graag een glaasje meedrinken.

Pas stonden we langs de Adriatische zee…ik zit voor de camper, Jep op bed en Brecht en Dax zijn op avontuur. Dax noemt het zelf ook zo…”papa, zullen wij op avontuur?”. Ik geniet van de stilte om me heen. De camper staat weer op een wat gekke plek. Na een flink onverhard pad zijn we hier terecht gekomen waar we op een plateau van beton aan het water staan met aan de overkant het eiland Corfu. Voor me zie ik op een eilandje een ford ,en om me heen een aantal bunkers en een verlaten afgebrokkeld huis. Het huis heeft overal ingangen. Er liggen wat kussens en dekens, dus er zullen af en toe wel mensen slapen. Deze plek, net als andere wildkampeer-plekken voelt fijn, rustig en ergens een beetje spannend. Nu bij daglicht is er niks aan de hand, en ik denk eigenlijk vanavond ook niet en toch…je weet nooit.

We stellen onszelf vaak de vraag, wat we hier nou leuk aan vinden en komen dan vaak op, dat wildkamperen een vorm van kwetsbaarheid met zich mee brengt. We stellen ons open aan onze omgeving, zowel aan de mensen als de natuur. De gezonde spanning voor het onverwachtse en de overtuiging dat het altijd wel goed komt, brengen zoveel moois.

Nadat Brecht en Dax met tassen vol terugkomen van hun avontuur ( ze waren bij een meneer uitgenodigd, hadden t.v. gekeken, limo en raki gedronken en kregen als dank (waarvoor) een tas eieren, vers gevangen vis en een kiepwagen mee), bakken we de vis op een vuurtje. Als het al donker is komt er een auto aanrijden en stopt naast dat verlaten huis…hm zullen er toch mensen slapen. Brecht gaat even kennismaken met een gebakken visje in z’n hand om uit te delen.

Wat blijkt, niks aan de hand, het is “gewoon” een visser die met een duikpak aan en een harpoen het water in gaat om daar in het pikkedonker vissen te vangen. We zien alleen af en toe een lichtje door het water heen zwemmen. Zn vader blijft op het droge wachten en komt even later een broodje brengen. “voor de kinderen”.  Als wij naar bed gaan, ligt de visser nog steeds in het water. Wat een bijzondere avond weer.

De verlaten soms vergane plekken, de onverwachtse ontmoetingen, de immense natuur, het wassen in beekjes, de geluiden van onweer, golven en wind zo dichtbij en bovenal de kwetsbaarheid maken het wildkamperen tot wat het is……LEVEN!