Na een jetlag-weekend (zaterdag concert to 01.00, zondag 05.00 aanwezig bij de halve marathon, middag dutje, vroeg naar bed, om 01.00 op om voetbal te kijken en maandag weer gaan slapen toen PhnomPenh wakker werd) kwam de kater pas echt op dinsdagochtend.
Autoruit in PhnomPenh ingeslagen en auto leeg gehaald. Gasfles (koop wel een nieuwe) gereedschap (auw!) en vet coole 4 dollar diesel zonnebril (toch zonde) weg. Raar dat de radio en de super high-tech zelfbouw PindakaasPod Ipod docking station niet weg waren. Maar dat gereedschap… die set heeft mee gereisd door Marokko, mee op wintersport, mee door Oostenrijk. Met die set heb ik de motor van de Peugeot vervangen, de versnellingsbak van de trophy, met die set hebben we verwoedde pogingen gedaan om Bram aan de praat te krijgen en eindeloze reparaties aan Pipo de rijdende kliko. Doet toch pijn dat die nu weg is. En dat op de dag dat ik eindelijk de papieren op orde wilde krijgen.
Na vele vermoeiende uren bij het Ministry of transport kwam ik erachter dat al mijn papieren een zooitje waren en dat het eigenlijk niet kon, maar dat ik voor genoeg geld alles wel netjes in orde en op mijn naam kon krijgen. Dat gaan we dus maar doen. Ben wel alvast door een vriendelijke meneer door de technische keuring geloodst. Sensor ging niet in de uitlaat bij de gastest en de koplamptest werd “over geslagen” Nu de zoveelste mooie sticker op de ruit. (bij gebrek aan registratie wordt officiële documentatie op de ruit geplakt. APK, verzekering, Tax…)
Daarna echt geen zin meer om bij de politie aangifte te doen en naar gewauwel van bedelende ambtenaren te luisteren. Nu super moe, een set gereedschap met veel mooie herinneringen armer, maar een mooi sticker rijker.
2 Comments
kak
Balen en je had misschien beter ook niet naar de voetbal kunnen kijken…