4 januari 2003: 15 jaar geleden. Met Mir en Driek vertrok ik naar Australië….er ging een wereld voor me open, een wereld, waarin ik mezelf heb leren kennen, waarin ik erachter kwam dat ik de keuzes kon maken die ik wilde en geen rekening hoefde te houden met wat m’n vader of moeder wilden, wat er van me verwacht werd of wat dan ook. Ik kon kiezen en doen wat ik wilde, met natuurlijk in m’n achterhoofd stemmetjes…”wat zullen ze hiervan vinden? Kan ik dit maken?” Die vrijheid was heerlijk! en het begin van meer drang naar vrijheid.
4 januari 2015: 3 jaar geleden. Na ruim 3 jaar in Cambodja geleefd te hebben, wat ik ervaren heb als een fantastische reis met ups en downs, begonnen we aan een nieuw avontuur: fietsen naar huis. Woorden schieten altijd tekort als ik hieraan terug denk. Zoveel mooie gastvrije mensen ontmoet die ons allemaal stuk voor stuk met open armen ontvingen, die recht vanuit hun hart reageerden, ons een glimlach gaven, eten, een warme plek om te schuilen of een bed aanboden. De natuur ervaren op eenzame hoogtes in de Himalaya, winderige woestijnvlaktes in Kazachstan, kustroutes in Turkije, landweggetjes in de Balkan en bewegwijzerde routes in Duitsland. Gevoelens van leegte, eenzaamheid, nietigheid en ook warmte, liefde geluk en grootsheid ervaren. Met minimale middelen geleefd, wat maakt dat we toekwamen aan de dingen die echt belangrijk zijn. Voor mij is dat contact en verbinding met mensen om me heen en de natuur. Ik heb ervaren dat ik makkelijker dicht bij mezelf kon blijven en dat is zo fijn! Deze reis voelde wederom aan als iets onbetaalbaars, iets groots en als de ultieme vrijheid!
En toen….4 januari 2017: Dax is dan een maand en we zijn een nieuwe reis begonnen…..en wat voor één. Ik dacht dat ik wel wat ervaring had met reizen, met in het diepe springen, dat ik wat vertrouwen had opgedaan uit buiten-m’n-comfort-zone momenten, maar je voelt hem al aankomen, geen reis is zo groots en intens als deze. En ook voor deze reis kan ik niet goed de woorden vinden voor wat het allemaal met me gedaan heeft en nog steeds doet. Jemigdepemig… Wat heb ik me vaak onzeker gevoeld (en nog)….doe ik het wel goed, zie ik zijn behoeftes goed, wat zullen anderen er wel niet van denken dat ik op elk huiltje reageer, het zal vast door mij komen dat hij niet doorslaapt, Ik ben echt een zacht ei….wil hem nog niet naar de opvang doen…en ga zo maar door…
Gevoelens van opgeslotenheid…omdat ik de letterlijke vrijheid miste om te gaan en staan waar ik wil, maar zo weet ik inmiddels ook opgeslotenheid omdat ik me niet genoeg kon uiten. De grijze wolk waar ik zo nu en dan compleet in zat, wilde ik niet laten zien, wat maakte dat ik me letterlijk opsloot en afsloot.
Gevoelens van schaamte….als ik weer eens helemaal naar de klote was en m’n gedachtes met mij aan de haal gingen….de meest vreselijke gedachtes als “ik wil niet meer leven, ik kan dit niet en ik had hier nooit voor moeten kiezen”…..en natuurlijk wil ik dit niet en moet ik er weer om huilen dat ik dat dacht (en twijfel ik nog steeds of ik dit wel moet delen), maar ze waren er wel en ik dacht ze en ik kon ze niet uitspreken, bang voor de veroordelingen en bang om als slechte moeder uitgemaakt te worden. Natuurlijk weet ik dat dit niks met Dax te maken heeft, en dat de liefde voor Dax enerzijds en gevoelens van het missen van vrijheid en het missen van tijd voor mezelf naast elkaar bestaan.
Gevoelens van liefde en trots waren er en zijn er steeds meer in overvloed! Doordat ik de grijze wolk heb erkend en erover sprak kwam er ruimte en is er ruimte. Inmiddels kan ik zeggen dat ik van overleven naar leven ben gegaan.
4 januari 2018, Ik zit aan tafel en probeer mijn verhaal af te maken, terwijl Dax zijn appel en rozijntjes opeet en hij af en toe een afgekloven stukje met mij deelt. Wat een schatje! De afgelopen tijd kijk ik vaak terug, zoals ik altijd rond deze periode doe. Ik ben diep gegaan, heb heel veel gehuild en heel veel grijze wolken gezien met af en toe ergens een kleine roze. Steeds meer roze de laatste tijd, er schijnen zonnestralen en ik ben trots op de keuzes die ik afgelopen jaar gemaakt heb en op wie ik geworden ben.
Ik zoek weleens naar wat nou de grootste les is van het afgelopen jaar en dat is “voor mezelf zorgen”, door tijd te nemen voor dingen die mij energie geven en heel bewust keuzes maken wie ik wil zijn en hoe ik dat wil doen. Hoe beter ik voor mezelf zorg, hoe meer ik er voor Dax kan zijn en ook weer voor Brecht.
Waarom ik dit schrijf….omdat ik jullie graag laat meeleven met m’n reisavonturen… omdat ik ook dit stukje van mezelf wil laten zien. Een van m’n wensen is om mezelf
meer uit te spreken. Laat ik er dan hier maar mee beginnen. Ik zou het mooi vinden als mensen om mij heen, in Nederland, in de wereld zich een stukje kwetsbaarder op zouden stellen. Iedereen heeft z’n onzekerheden, z’n moeilijkheden en schaamtes. Als we ze delen, worden ze een stuk minder beladen en we voelen ons nog verbonden ook. En wat is er nou mooier dan dat.
12 Comments
Prachtig geschreven.
Hoi Jolanda en Brecht,
mijn vrouw Hennie en ik (Bert) hebben jullie ontmoet in Kunming we hebben daar een stuk in Kunming met jullie opgefietst. Wij waren op weg naar het busstation om de bus naar Dali te nemen en vanuit Dali aan onze fietstocht te beginnen. Deze reis is wel een van onze mooiste fietstochten geworden. Later op de fietsroute hebben we jullie nog een keer in Zongdian (Shangri-La) ontmoet in ik dacht het Dragoncloud GuestHouse.
Blij om te lezen dat je na een donkere periode de weg weer terug hebt gevonden. Ik herken de gevoelens wel en denk ook dat meerdere jonge ouders dit hebben. Onze dochter (Lydia) is nu gelukkig een zelfstandige vrouw maar als ouder raak je de zorgen om je kind nooit meer kwijt.
18 februari vertrekken we naar China om van Kunming naar Hanoi te fietsen, dan krijgt Lydia de auto en daar kan ik me nu al weer zorgen om maken dat er dan niets met haar gebeurt, ze heeft nog niet zo lang haar rijbewijs en zelf geen auto en dus niet zoveel ervaring in het drukke randstad verkeer. Als ze soms in het weekend bij ons thuis slaapt en van een feestje laat thuiskomt slaap ik niet voor ze thuis is, Lydia is 32. 😉
Ik hoop nog veel van jullie te horen,
Bert Zoetebier
Ik vind het dapper en mooi dat je dit zo op kan schrijven. Dat doen niet veel mensen je na en ik vermoed dat zoiets bij mij al helemaal nooit gaat gebeuren. Ik ben heel blij dat we met enige regelmaat van jullie allebei mogen leren. Je geeft namelijk heel veel door van wat je meemaakt en bezighoudt, ookal vertel je dit niet altijd zo letterlijk als hierboven in je tekst. Dat geldt ook voor Brecht. Ik hecht er bijzondere waarde aan. Bedankt voor jullie vriendschap! kussen uit Bussum
wauw, wat een warmte wat een geborgenheid komt er stiekem uit deze tekst.
Zo herkenbaar de rollercoaster van het brein. Niet dat ik dezelfde reis heb begaan, maar dat brein en die gekkigheid, die ken ik maar o zo goed. Veel herkenning en hoe gaaf dat je dit zo prachtig onder woorden hebt gebracht. Dank je wel. Respect voor jullie en volop genieten van elke stap die gezet wordt.
Liefs.
Mooi jolanda respect om dit te delen liefs uit apeldoorn
Wauw! Mooi geschreven en zo onwijs herkenbaar.
Stoer mooi wijf ben je. <3
X
Mooi kwetsbaar én krachtig!
Fijn dat je je durft uit te spreken.
XX wens je kleurige luchten XX
Mooi Jolanda!
En dapper
ook, jemigdepmig.
Bedankt voor het delen Jolanda! Het is zo fijn om mensen zoals jou te kennen, voor mij sinds ik je leerde kennen een inspiratie. Hopelijk kom ik je snel weer eens toevallig tegen in Woerden 🙂 Lydie
Lieve Jo,
Wat een reis… Trots op hoe jij je hier doorheen worstelt en dat je zo goed voor jezelf bent gaan zorgen en de keuzes maakt die voor jou goed voelen. Op naar nog veel meer zonnestralen! X
Durf te voelen. Durf te luisteren. Durf te spreken. Durf te laten zien. Durf los te laten. Durf vast te pakken. Durf te vertrouwen. Durf (gelukkig) te zijn.
Moed is niet dat je geen angst hebt. Moed is dat je iets toch doet en angst hebt. Ik vind je moedig en ben trots op je.
Kus je zus.
Ha Jolanda. Dapper en (deels) herkenbaar. En onder het mom van alle kleine beetje helpen, denk ik dat het een goede zet is om zo open te zijn. Het zou zoveel mooier zijn als iedereen dit kon (incluis mijzelf :-))