Brecht & Jolanda

Gisteren was ik met Brecht, Dax en Jep bij dit verlaten klooster en nu ben ik hier weer, alleen, met mijn handpan. Ik hoor wat vogels fladderen om me heen, de wind is gaan liggen en inmiddels straalt de zon op het kerkje naast mij. Ik zit in de volledig met gele herfstbladeren bedekte kloostertuin. Ik zie vlinders en een vlaamse gaai en hoor wat bijen zoemen. Verder is het stil…helemaal niks.

Het is fijn om even stil te staan, stil te zijn, de stilte te horen of niet te horen. Afgelopen week vroeg mijn moeder of er nog nieuws was voor op de website en ik moest nadenken. Ik heb namelijk niet zoveel te melden. Ik leef gewoon en het voelt goed.

En toch is juist dat mooi om te melden. Ik heb namelijk vaak zat in de óverleefstand gestaan en het gevoel gehad dat het leven zwaar is. Ik stelde mezelf vaak de vraag waarom ik op aarde ben en waarom ik sowieso leef…vaak was mijn antwoord: Voor anderen, om te doen wat anderen van me willen.

Misschien ziet het er van de buitenkant niet zo uit, maar ik vind het retelastig om voor mezelf te kiezen en te voelen waar ik behoefte aan heb. Ik voel en vervul vaak eerst de behoeften van ieder ander voordat ik ruimte neem voor mij, mezelf.

Daarom wil ik nu juist vertellen, dat ik steeds een beetje meer MIJN leven leef en dat voor mezelf doe, dat ik er steeds meer mag zijn, zoals ik dat wil en voel.

Bij toeval ben ik in Tsjechië met een aantal anderen in een stil verlaten bos op een sjamanistische drum gaan spelen. Het moment dat we allemaal een andere kant op moesten lopen en daar in alle stilte ons eigen ritme moesten slaan was magisch! Het voelde net als bij het spelen op mijn handpan die ik, toeval of niet, aan het begin van de reis kocht)  alsof mijn gevoel zich liet horen, alsof er klanken aan m’n kern gegeven werden die niet in woorden uit te drukken zijn. Alsof ik mezelf blootgaf, alsof mijn hart zich openstelde en dat anderen daar een kijkje konden nemen. En vooral ikzelf, want de anderen waren hun ritme aan het slaan.

Een manier om me te uiten die voor mij meer zegt dan woorden.

En dat is misschien wel voor nu de kern van deze reis, dat ik steeds meer m’n eigen ritme sla, dat ik onwijs geniet van de eenvoudige basale dingen. Niks spectaculaire hoogtes, geen spannende fietstochten, gewoon walnoten rapen, genieten van de herfstkleuren, douchen in de beek, vuurtje stoken, koken op kampvuur, spelen op de handpan, wandelen in oeroude bossen, vreselijke kou ervaren, de warmte van de zon voelen en onwijs genieten als we na een tijdje weer een warme douche hebben.

Het leven in eenvoud is voor mij wat raakt aan mijn kern van het leven, dichtbij mezelf, dichtbij de natuur en verbonden met m’n dierbare mannen.

Nu we over de helft zijn overvalt me soms het gevoel van angst. Het gevoel, hoe ik/hoe we dit leven kunnen leven als we weer thuis zijn, wat we kunnen blijven doen om te laten zijn wat we nu zo fijn vinden.

Ik laat de angst ook weer gaan. Deze ervaringen zitten in me…het is goed.

Eerst hier en nu, vandaag, Time is now!

Kus Jolanda