Brecht & Jolanda

We wandelen veel op deze reis. Nu is mijn manier van wandelen (Een doel, ver of hoog en dan flink lopen) nogal anders dan die van de kinderen. (“hè een stok!”, “zullen we hier in de beek spelen?”) De manier waarop zij alles in zich opnemen, in het nu zijn, zich niet laten afleiden door een doel verder weg in plaats of tijd is erg leerzaam en soms ook erg frustrerend.

Daarom gaan we er ook alleen op uit. In Slowakije had ik mijn zinnen gezet op een piek, middenin en met uitzicht op het hoge Tatra gebergte. Na 1,5 uur fietsen en ruim 4 uur lopen en klauteren was de beloofde opklaring nog niet ingetreden en stond ik op een bewolkte bevroren top, met bar weinig uitzicht en te veel kou om op meer uitzicht te wachten. Tja, het zit niet altijd mee. Gek genoeg genoot ik naast de sportieve prestatie net zo veel van een hele dag alleen zijn. Pas nu ik een hele dag kon lopen waar en hoe snel ik wilde, kon pauzeren waar en hoelang ik wilde, kon eten wat en wanneer ik wilde… realiseerde ik me dat ik op reis heel veel rekening houdt met Jolanda en de kids. Dat is niet erg, dat is zelfs logisch, maar het inzicht dat af en toe alleen zijn goed is heeft ons veel geholpen op reis.

In Roemenië staarde “de Hanekam” me aan. Ik moest ik omhoog, ook al zouden we de volgende dag vertrekken. Als ik om 4 uur in de ochtend te vertrok, kon genieten van een prachtig uitzicht van opkomende zon over de vallei èn konden we om 10 uur alsnog vertrekken, was het plan. Maar ja: karresporen in het weiland zijn overdag goed te zien, in het donker niet. Wilde herdershonden met alleen de ogen en tanden zichtbaar zijn eng genoeg om voor om te lopen en veel sporen liepen dood in het bos. Na 3 uur lopen moest het zwaarste gedeelte en de echte klim nog komen. Zou ik keren of doorgaan? En toen schrok ik me wezenloos van een opstuivende familie everzwijnen, echt heeel dichtbij. Dit was niet alleen spannend meer, dit was onverantwoord. Terwijl ik terugliep naar het dorp was mijn spoor terug natuurlijk makkelijk te volgen en in het opkomende daglicht zag alles er veel vriendelijker uit. Net toen ik begon te balen van mijn aftocht kwam ik uit het bos op de velden en werd ik getrakteerd op…. Een prachtige zonsopgang over de vallei.

In Noord-Macedonië kampeerden we achter een stuwmeer aan een doodlopende zandweg en wilde ik per sé weten waar het spoor verder de vallei heen ging. Het werd steiler en smaller en toen ik na drie kwartier mezelf door de braamstruiken aan het worstelen was en ik me weer afvroeg of ik door moest gaan klonk vlak bij me een geweerschot. Het meest logische scenario van een jager werd al snel verdrongen door dat van een oplaaiend grensconflict of een illegale houtkap die wat al te goed verdedigd werd. Een goed excuus om te keren. Waarvoor ik gekeerd ben weet ik nog steeds niet, wel weet ik dat het idee voor dit drieluik van verhalen tijdens het lopen ontstond en dat het heerlijk was om zelf te lopen en om zonder ruis mijn gedachten de vrije loop te laten gaan.

Ik realiseerde me dat de wandelingen ook een beetje zijn zoals dat wij op reis zijn: Soms hebben we een doel, soms niet, maar het loopt altijd anders dan verwacht. Wel weten we dat de mooiste dingen onverwacht gebeuren en staan we open om te genieten van wat spontaan gebeurt. Het reizen is nu ons leven dus niet elke dag hoeft vol met hoogtepunten. Net zoals in een “normaal” leven is het juist de aaneenschakeling van ups en downs die het de moeite waard maakt en zat achteraf in de tegenslagen vaak de mooiste les.